سلام بچه ها خوبین؟

باید ببخشین تو این مدت وبلاگو آپ نکردم درگیر امتحانا بودم....اما همش واسه امتحانا نبود...راستشو بخواین دیگه خسته شدم،خسته شدم از روزمرگی...خسته شدم اینکه از صبح که از خونه میرم بیرون دروغ میشنوم تا وقتی که سرمو روی بالش میزارم و دورم پره از آدمایی که پشت نقاباشون قایم میشن و تنها کاری که بلدن دروغ گفتنه...آدمایی که فقط ظاهر انسان دارن ولی باطنشون از انسانیت کیلومترها فاصله داره!

تو این مدتی که گذشت سعی کردم واسه یه بارم که شده منطقی به دور و برم نگاه کنم،به زندگیم،به جامعه ای که توش زندگی میکنم....هرچی بیشتر نگاه کردم حالم بدتر شد چون جز دروغ،خیانت و قلبای شکسته چیزی ندیدم...

تو نگاه اول ظاهرا همه چی خوبه...همه همدیگرو دوست دارن و عاشقونه همو میپرستن،به همدیگه وفا دارن و صادقن با هم...اما این فقط ظاهره قضیس...

یکم که فکر به این وضعت الان میکنم...حتی نمیتونم تصور کنم آینده ی ما میخواد چی بشه...نمیدونم این حسمو چجوری با کلمه ها بگم...دیگه نمیدونم چجوری باید به این آدما اعتماد کنم.

آدمایی که ظاهرتو به باطنت ترجیح میدن،آدمایی که اول با ماشین و کیف پولت آشنا میشن بعد با خودت!!!

آدمایی که تو واسه شادیشون هر کاری میکنی اما اونا فقط باعث ناراحتیه تو میشن.اونایی که کنارتن،دستاشون تو دستته اما فکرشون جای دیگست...

کسایی که همه دار و ندارتو پاش میریزی آخر سر اون میره با یکی دیگه...خیلی وجدانش بیدار باشه یه ببخشید ساده تحویلت میده و میره...دلم میخواد از اینجا برم...برم جایی که هیچکسی منو نشناسه،اینطوری تنها بودنو ترجیح میدم به رابطه های امروزی...بقیه ی حرفامو با شعر میگم،اونا مختصر و مفید حرف دلمو داد میزنن!